Lenteverlangen

In deze dagen van aanhoudend winterweer, groeit bij de Nederlandse mens meer en meer het verlangen naar de lente. Een winter die ons weer lang genoeg geduurd heeft, doet ons uitzien naar een zonnig en warm uitbreken van de lente. Maar zodra het dan lente is, mag de zomer ook niet op zich laten wachten. En mocht vervolgens de zomer ons tegenvallen, door meteologische omstandigheden die niet geheel voldoen aan de verwachting van een goede zomer, zien wij alweer reikhalzend uit naar de geborgenheid van een gezellige winter.

Vanwaar deze tegenstrijdigheid, om een gerealiseerd verlangen te reduceren tot een verlangen naar waar men vandaan komt. Men ziet in het dagelijks leven en onze samenleving maar al te vaak, dat een verlangen uitgesproken wordt en wanneer realisatie hiervan niet geheel voldoet aan de gestelde verwachtingen, men maar als te graag terug wil naar het vertrouwde vroeger. Veel komt dit voor in de politieke voorkeur die de Nederlander uitspreekt, die veelal bepaald wordt door het presteren van de vorige coalitie en niet door een eigen onderbouwde politieke voorkeur. Het lijkt erop dat de oorzaak van een ongenoegen in deze tijd niet meer op zijn eigen waarde geschat wordt om daar dan vervolgens adequaat op te reageren, neen wij zoeken ons heil in iets tegengestelds in de hoop dat dit ons beter uitkomt.

En weer lijkt het erop dat ons Nederlandse volk niet de mogelijkheid heeft te relativeren en een situatie naar zijn waarde inschatten een zeer moeilijk punt is. Neen in plaats van te denken, waarmee je dan mogelijk een non-conformistisch standpunt moeten innemen, zoekt men een toevlucht in iets compleet nieuws, wat naar grote waarschijnlijkheid ook geen voldoening zal geven.